«Εσύ τολμάς να αποδράσεις? Εκεί που η ψυχαγωγία, συναντά την ψυχοθεραπεία …»
Όντας η ίδια λάτρης των escape rooms, έχοντας δραπετεύσει (ή και κλειδωθεί) περισσότερες από 100 φορές, με την ομάδα των φίλων που μοιραζόμαστε την αγάπη μας για τα δωμάτια απόδρασης και την περιπέτεια, αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που τόσο πολύ έχει κάνει τους έλληνες να αγκαλιάσουν αυτόν τον νέο τρόπο ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Η τάση και η εξέλιξη των escape rooms τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ένα ελληνικό, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο (υπάρχουν περισσότερα από 7.500 δωμάτια, σε 100 χώρες). Στην Αθήνα μόνο υπάρχουν σήμερα περισσότερα από 215 δωμάτια, ορισμένα από αυτά εξαιρετικής ποιότητας και αισθητικής! Χολιγουντιανές παραγωγές στην διπλανή πόρτα! Κανείς μπορεί να ζήσει μια αστυνομική περιπέτεια, ένα παραμύθι, ένα θρίλερ, να αντιμετωπίσει μεταφυσικά όντα, να μπει σε υποβρύχια, να γίνει ναυαγός. Να βρεθεί στο σκοτάδι, σε κελί, να αιωρηθεί, να μπουσουλήσει, να σκαρφαλώσει, να ισορροπήσει, να ενεργοποιήσει τις αισθήσεις του, να συναντήσει μέσα του τα αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης, χωρίς στην πραγματικότητα να κινδυνεύει…
Όλη αυτή η έντονη ψυχο – σωματικο – αισθητηριακή εμπειρία, για όσους αγαπούν την δράση, την εξερεύνηση, την πρόκληση, το ταξίδι, αποτελεί ένα πολύ δυνατό βίωμα, κάθε φορά διαφορετικό και πρωτόγνωρο. Τολμάς να αποδράσεις? Το ερώτημα που πάντα έρχεται. Θα τα καταφέρεις? Θα το προσπαθήσεις όσο μπορείς? Θα αξιοποιήσεις ότι υπάρχει και σε οδηγεί στην λύση, στην έξοδο, στην απόδραση?Όλη αυτή η διαδρομή που μοιάζει τόσο διασκεδαστική και είναι τόσο βιωματική και έντονη, στο μυαλό μου φέρνει πάντα μια διαδρομή άλλη. Την διαδρομή που ως ψυχοθεραπεύτρια κάνω πλάι στους ανθρώπους που τολμούν και επιχειρούν να κάνουν ένα άλλο ταξίδι, εσωτερικό. Τους ανθρώπους που τολμούν να συναντήσουν τους φόβους τους, που επιθυμούν να γνωρίσουν τον ανεξερεύνητο εαυτό τους, που ρισκάρουν και φτιάχνουν μαζί μου μια σχέση εμπιστοσύνης μέσα στην οποία μπορούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, διαφορετικά από ποτέ ή ίσως για πρώτη φορά. Μια εξερεύνηση που μοιάζει πολλές φορές τόσο με το πιο συναρπαστικό δωμάτιο απόδρασης!
Που συναντιέται λοιπόν η ψυχαγωγία με την ψυχοθεραπεία;
Παίζω ξανά ομαδικά: η περιπέτεια
Τα δωμάτια απόδρασης σε καλούν να βγεις από την ρουτίνα σου, από το ‘’κουτί’’ (τη καθημερινότητά σου, το σπίτι), να κάνεις κάτι το διαφορετικό και ‘’να σκεφτείς έξω από το κουτί’’ («think outside of the box»). Να φύγεις από τις όποιες οθόνες που σε κρατούν καθηλωμένο και αποκομμένο. Να δράσεις και να διαδράσεις, να συναντηθείς με ανθρώπους (να συναντήσεις φίλους, να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους με κοινά με εσένα ενδιαφέροντα). Να γίνεις εσύ επίσημα, ο πρωταγωνιστής. Να ζήσεις την περιπέτεια. Να τιμήσεις και να υπερασπιστείς την ζωή σου. Να γίνεις ο ήρωας. Όπως όταν ήμασταν παιδιά. Πολύ συχνά όσοι αγαπούν τα δωμάτια απόδρασης, αναφέρουν ως πρώτο λόγο την επαναβίωση παιδικού ομαδικού παιχνιδιού. Τότε που ως παιδιά, είχαμε στις γειτονιές μας ένα σπίτι που λέγονταν ότι είναι στοιχειωμένο, ή τότε που παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους ή κρυφτό ή το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού ή κυνηγητό… Για να το καταφέρεις χρειάζεται να παίξεις ομαδικά: να επικοινωνήσεις – όταν πρέπει ή να δουλέψεις μόνος όταν χρειάζεται, να δεχτείς τον άλλο, που δεν είναι όμοιος με σένα, να ενώσεις τις δυνάμεις σου μαζί του και να επιτρέψεις στον εαυτό σου αυτό που κάναμε παιδιά: Την δοκιμή και το λάθος. Μέσα από αυτό θα μάθεις να παρατηρείς, θα μάθεις πώς να καταστρώσεις το δικό σου σχέδιο, θα αποκτήσεις εμπειρία, θα αναπτύξεις την δημιουργικότητά σου, θα βρεις λύσεις, θα αξιοποιήσεις το μυαλό σου – το σώμα σου, τις ικανότητες και τις δυνατότητές σου, θα αποδράσεις από την καθημερινότητα… Και όλα αυτά «μέσα σε μια ομάδα που ανήκεις». Μαθαίνεις να υπάρχεις σε ομάδα και η ομάδα μαθαίνει να υπάρχει για σένα… Μαθαίνεις να γνωρίζεις το πώς σκέφτονται και το πώς λειτουργούν οι άλλοι, πως αντιδρούν, από αυτό μαθαίνεις και εσένα. Τι δικό τους θα το ήθελες και για σένα; Πως θα σε εξελίξεις πλάι τους; Το ίδιο και στην ψυχοθεραπεία. Ο άνθρωπος μαθαίνει να παίζει ξανά, ομαδικά. Στην ατομική θεραπεία, δεν είναι πια μόνος, ο θεραπευτής είναι εκεί. Η μοναξιά και ο ατομικισμός καταργούνται, χωρίς να καταργείται η ατομικότητα. Σύμμαχος, αρωγός, οδηγός. Παρών να βοηθήσει, να δώσει στοιχεία για την συνέχεια της διαδρομής. Στην ομαδική και οικογενειακή θεραπεία, η αξιοποίηση των άλλων μελών της ομάδας, δίνει πολλές φορές την λύση που χρειάζομαι. Το δικό μου ‘’κλειδί’’, μήπως το έχει ο άλλος; Και μέσα από την παραδοχή αυτή, μαθαίνω να γίνομαι εφευρετικός, να επικεντρώνομαι στην επίλυση της κάθε δυσκολίας και του κάθε προβλήματος, να συγκεντρώνομαι, να με συγχωρώ όταν κάνω λάθη ή δεν τα καταφέρνω και να συγχωρώ και τους άλλους… Στην διαδρομή αυτή, συναντώ στοιχεία βοηθητικά ή παγίδες που με καθυστερούν ή με μπερδεύουν. Το ίδιο και στην θεραπεία. Αν π.χ. στην θεραπεία ζευγαριών, παλεύω για την συντροφική μου σχέση και ενώ έχω κάνει κάποια βήματα, επιστρέψω σε μια προηγούμενη δυσλειτουργική συμπεριφορά κατηγορώντας τον άλλο ότι εκείνος φταίει, πέφτω σε μια παγίδα, παλινδρομώ. Πως θα αποφύγω τις παγίδες; Σίγουρα το ‘’μαζί’’, η ομαδικότητα μου δίνει περισσότερα από όσα μπορώ εγώ ατομικά να δω, να σκεφτώ, να καταλάβω. Όλη αυτή η περιπέτεια, τόσο στα escape rooms, όσο και στην θεραπεία ανεβάζει την αδρεναλίνη. Στην θεραπεία πολλές φορές οι ανακαλύψεις είναι τόσο συγκλονιστικές και οι στιγμές τόσο δυνατές που νιώθω ευγνώμων και τόσο τυχερή και ευλογημένη, που είμαι παρούσα σε τέτοιες διεργασίες, σε συγκλονιστικές μεταμορφώσεις των ανθρώπων που αλλάζουν, που συνειδητοποιούν, που λυτρώνονται. Αυθεντικές, δυνατές στιγμές. Ανθρώπων στιγμές…
Συν – εργασία και βοήθεια: Η ανακάλυψη των στοιχείων
Απαραίτητη για να μπορέσεις να παίξεις σε ER (escape room). Τα στοιχεία που ο καθένας βρίσκει πρέπει να τα μοιράζεται με τους άλλους, για να συνθέσουν από κοινού το επόμενο βήμα για την έξοδο… Βρίσκεις έναν τετραψήφιο κωδικό. Κάποιος άλλος έχει βρει το λουκέτο. Μοιράζεστε τα στοιχεία σας για να ανοίξει το σεντούκι! Αντίστοιχα στην ψυχοθεραπεία, δεν είναι ο θεραπευτής που οδηγεί. Η διεργασία γίνεται από κοινού με στοιχεία που και οι δυο φέρνουν στην σχέση, σε μια σχέση εχεμύθειας – εμπιστοσύνης – ασφάλειας. Ο θεραπευτής από την πρώτη συνάντηση συνθέτει τα στοιχεία. Ακούει πολύ προσεκτικά και συνδυάζει όλα όσα ο θεραπευόμενος του λέει. Όλα συνδέονται μεταξύ τους σαν τα κομμάτια ενός puzzle που δεν ξέρεις τι απεικονίζει. Ο κάθε άνθρωπος έχει μια απολύτως διαφορετική ιστορία, όπως και το κάθε δωμάτιο, έχει το δικό του θέμα, την δική του ροή, τις δικές του δυνατότητες, τις δικές του δυσκολίες και προκλήσεις.Και εσύ καλείσαι να το εξερευνήσεις, με σεβασμό, αποδοχή, και γνήσιο ενδιαφέρον. Να είσαι ανοιχτός στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, στις ενδοψυχικές συγκρούσεις, στις αντιφάσεις, στην ίδια την ύπαρξη. Τίποτα δεν είναι επίπεδο, αν έχεις την διάθεση να καταλάβεις το μυστήριο, την μοναδική συνθήκη, το άλυτο puzzle… Στην ψυχοθεραπεία, ο θεραπευτής δημιουργεί μέσα του θεραπευτικές υποθέσεις και τις μοιράζεται όταν είναι η στιγμή με τον θεραπευόμενο. Ισχύουν; Αν όχι τι άλλο μπορεί να συμβαίνει; Και οι δυο διευρύνουν και εξελίσσουν τον τρόπο σκέψης τους. Δημιουργούν συνάψεις, εκεί που δεν υπήρχαν πριν. Σκέφτονται, με τρόπους νέους, διαφορετικούς. Ακονίζουν το μυαλό τους, το εξασκούν, το εκγυμνάζουν… Ο θεραπευόμενος για παράδειγμα μοιράζεται μια δυσκολία του (π.χ. ένα καυγά). Ο θεραπευτής τον βοηθά να καταλάβει τι συνέβη εκεί. Ποια ήταν η πραγματική δυσκολία? Τι ένιωσε εκείνος? Γιατί ? Πως αυτό σχετίζεται με την ιστορία του? Τι μπορεί να κάνει με αυτό? Πως θα μάθει να το αναγνωρίζει? Ο θεραπευόμενος παίρνει τα εργαλεία αυτά και τα χρησιμοποιεί στην ζωή του. Επιστρέφοντας σε επόμενη συνάντηση συνειδητοποιεί ότι έχει ήδη μεταβολίσει τα νέα στοιχεία και προχωρά σε βαθύτερη κατανόηση του εαυτού του και της ζωής του. Ο θεραπευτής συνοδοιπορεί προσφέροντας τα επόμενα στοιχεία της αυτό – ανακάλυψης, της μοναδικής προσωπικής εξερεύνησης, πολλές φορές σε ένα κλίμα με πολύ χιούμορ και απενοχοποίηση. Στα ER οι βοήθειες πολλές φορές δίνονται από τον Game Master, που είναι παρών για να βοηθά την ομάδα όταν εκείνη δυσκολευτεί ή κολλήσει, επίσης πολλές φορές με πολύ χιούμορ…
Αντιμετωπίζω τους φόβους μου: Δεν είμαι τέλειος, αλλά είμαι σημαντικός και μοναδικός
Φοβάμαι το σκοτάδι, τον θάνατο, τα ύψη, την προσωπική έκθεση, την αποτυχία, τα ζόμπι, τους ψυχασθενείς, τους κακούς, τα ζωύφια. Για όλα υπάρχει το ανάλογο ER που σε φέρνει αντιμέτωπο με ότι φοβάσαι. Αν θέλεις να συναντηθείς με ότι φοβάσαι… Το κατάλληλο δωμάτιο σε περιμένει. Πολλές φορές βέβαια, φοβόμαστε κάτι τόσο πολύ που δεν αντέχουμε καν να το αντικρίσουμε, πόσο μάλλον να το αντιμετωπίσουμε. Κάπως έτσι δεν γίνεται και σε μια διαδικασία αυτογνωσίας? Όσο και αν δυσκολεύομαι ή φοβάμαι κάτι στην ζωή μου, στην αρχή μοιάζει πολύ δύσκολο το να αντέξω να το αντιμετωπίσω. Δύσκολο να πάρω το πρώτο τηλέφωνο για ραντεβού με τον θεραπευτή, δύσκολο να μιλήσω και να εμπιστευτώ, δύσκολο να αποκαλυφθώ. Και πιο δύσκολο να μιλήσω για τα κομμάτια του εαυτού μου για τα οποία ντρέπομαι, για τα οποία φοβάμαι, τα οποία δεν θέλω να είναι δικά μου, για τα οποία δεν νιώθω περήφανος… Σαν να φοβάμαι να ανοίξω ‘’το κουτί της Πανδώρας’’. Συχνά, οι άνθρωποι μου λένε: «Φοβάμαι, μην ανακαλύψω ότι είμαι αυτό που δεν θέλω…». Σφιχτά κρατούν κλεισμένα επί χρόνια μυστικά, φόβους, συνειδητοποιήσεις, επιθυμίες, σκέψεις, απωθημένα, δύσκολα συναισθήματα. Επί χρόνια αρνούνταν να τα δουν να τα παραδεχτούν, να τα μοιραστούν. Όσο τρομακτικό και επικίνδυνο και αν μοιάζει αυτό, αν ο θεραπευτής έχει αντέξει και τολμήσει ο ίδιος να αγγίξει στην δική του προσωπική ψυχοθεραπεία (η οποία είναι απαραίτητη) τα δικά του ‘’τυφλά σημεία’’, τα δικά του ‘’τραύματα’’, την δική του ‘’σκιά’’(κατά Jung), τους δικού του φόβους και τις δικές του αδυναμίες, επιτρέπει στον θεραπευόμενο να υπάρξει ‘’ολόκληρος’’. Με ότι αυτός φέρει, νιώθει, σκέφτεται. Κάθε στοιχείο, κάθε σκέψη κάθε φόβος, κάθε φοβία, κάθε επιθυμία, είναι απόλυτα χρήσιμα και αξιοποιήσιμα. Μπορεί να δεις το γιατί συμβαίνει ή υπάρχει κάτι μέσα σου; Μπορείς να καταλάβεις πως το κάθε τι σου δίνει πολύτιμο προσωπικό υλικό; Με την θεραπεία μαθαίνεις να μπορείς… Μαθαίνεις ότι είσαι σημαντικός, ολόκληρος. Όχι τμήματά σου, όχι προσωπεία σου. Είσαι σημαντικός εσύ, ακριβώς έτσι όπως είσαι τώρα και είσαι αποδεκτός έτσι. Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι, να κρύβεσαι, να γίνεσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν… Είσαι εσύ, δεν είσαι τέλειος και αυτό είναι σπουδαίο και τόσο ανακουφιστικό! Αυθεντικές και δυνατές ιστορίες, ανθρώπων που ελευθερώνονται από τα ψυχικά τους δεσμά – από τα δεσμά που τους κλέβουν, από τα δεσμά της λύπης, της μοναξιάς, του θυμού, της ανασφάλειας, του φόβου, της έλλειψης αυτοπεποίθησης…
Ο χρόνος: Πόσο χρόνο έχω ακόμα;
Πεπερασμένος. Συνήθως μια ώρα ή περισσότερο, ανάλογα με την αποστολή, αλλά πάντα συγκεκριμένος. Το χρονόμετρο μετρά αντίστροφα και σε προκαλεί να δράσεις. 60’, 59’, 58’…Να σκεφτείς, να υπάρξεις, να είσαι απόλυτα παρόν σε αυτό που σου συμβαίνει, στο που βρίσκεσαι. Να μπεις στην δομή του δωματίου, να δεις τις δυνατότητές σου, να νιώσεις το σκηνικό βαθιά, ενώ ο χρόνος κυλά. Να τεστάρεις τον εαυτό σου σε πραγματικές συνθήκες πίεσης… Αν υποτιμήσεις τον χρόνο, παραμένεις κλειδωμένος. Αν τον αξιοποιήσεις, κάνεις την υπέρβαση. Ακόμα όμως και αν δεν ‘’αποδράσεις’’, έχεις κερδίσει μέσα σου, όταν παίζεις και επενδύεις σε αυτό. Στην ψυχοθεραπεία επίσης, ο χρόνος των συναντήσεων είναι συγκεκριμένος. Έχεις αυτά τα 45-60’ με τον θεραπευτή σου. Αυτά τα λεπτά που πάντα περνούν τόσο γρήγορα – που τα περιμένεις ανυπόμονα κάθε εβδομάδα, όταν η θεραπευτική διεργασία της πραγματικής συνάντησης των αυθεντικών προσώπων, χωρίς μάσκες, χωρίς κρυφές ατζέντες, χωρίς ψέματα, εξελίσσεται… Θα τα αξιοποιήσεις; Θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να δημιουργήσει και να βιώσει μια βαθιά θεραπευτική σχέση; Θα εμπιστευθείς τον εαυτό σου; Θα αντέξεις να κρατήσεις τα θέματά σου έως την επόμενη θεραπευτική συνεδρία, όσο πιεστικά και αν μοιάζουν;
.
Ο χώρος – η συνθήκη (setting)
Η κάθε εταιρία, έχει συνήθως πολλά ERs και για το καθένα από αυτά έχει φτιάξει έναν συγκεκριμένο χώρο, με μια συγκεκριμένη συνθήκη: Βρίσκεσαι σε υποβρύχιο, κάτω από την θάλασσα και έχεις 60’ να αποδράσεις πριν τελειώσει το οξυγόνο. Ή βρίσκεσαι κλειδωμένος σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο και ψάχνεις να βρεις το γράμμα του τελευταίου εξερευνητή που το επισκέφθηκε για να βρεις την μυστική έξοδο. Και πράγματι μπαίνεις σε αυτήν την συνθήκη. Βοηθούν τα σκηνικά, η μουσική υπόκρουση, το σενάριο, τα αντικείμενα, οι δοκιμασίες, οι γρίφοι, στα στοιχεία, οι μυρωδιές. Και φυσικά οι ηθοποιοί οι οποίοι όταν υπάρχουν (live acting – live performance), με την προσομοίωση βοηθούν ποικιλοτρόπως στην εξέλιξη της ιστορίας ( όπως πολλές φορές μπορεί ο θεραπευτής με role – playing να δουλέψει με τον θεραπευόμενο στο πως θα αντιμετωπίσει καταστάσεις π.χ. μια δύσκολη συζήτηση γονιού – παιδιού, επίλυση συγκρούσεων, προβλήματα σχέσεων κ.λ.π). Για να παίξεις κλείνεις συγκεκριμένο ραντεβού, πας σε συγκεκριμένο χώρο, πληρώνεις συγκεκριμένο αντίτιμο, δέχεσαι την συγκεκριμένη συνθήκη. Αλλιώς πως; Πως θα πειστείς ότι είσαι σε υποβρύχιο, σε έπαυλη, σε καράβι, σε φυλακή, σε νησί; Άρα υπάρχει το πλαίσιο, τα όρια, το συμβόλαιο, η από κοινού σύμβαση μεταξύ παίχτη και ERκαι έτσι τελικά η βίωση νέων εμπειριών, έξω από την καθημερινότητα, τα τετριμμένα, την καθημερινή οπτική… Η θεραπεία επίσης χρειάζεται την θεραπευτική συνθήκη (το θεραπευτικό setting)– τους συγκεκριμένους όρους για να μπορεί να είναι ασφαλής και γόνιμη: χώρος, εχεμύθεια, αξιοπιστία και κατάρτιση θεραπευτή – ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, αμοιβή, θεραπευτικό συμβόλαιο κ.λ.π. Η θεραπευτική σχέση χρειάζεται να διασφαλίζεται από το θεραπευτικό setting. Ναι, δεν μπορεί να γίνει ψυχοθεραπεία σε καφετέρια, ναι δεν μπορεί να μην διασφαλίσεις την ανωνυμία των θεραπευόμενων, ναι δεν μπορεί να μην έχεις έναν χώρο που να είναι διαμορφωμένος ανάλογα και κατάλληλα με την θεραπευτική σου προσέγγιση – εξειδίκευση (ομαδική ψυχοθεραπεία, δραματοθεραπεία, παιγνιοθεραπεία, θεραπεία μέσω τέχνης, ψυχανάλυση κ.λ.π.), όπως δεν θα μπορούσες να παίξεις ER αν κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν δουλέψει πολύ, δεν είχαν σκεφτεί, δεν είχαν σχεδιάσει και δημιουργήσει το κάθε δωμάτιο με πολύ προσοχή και επιμέλεια – για να μπορέσεις να ζήσεις την περιπέτεια και να μπεις σε αυτήν.
Αυτοπαρατήρηση – Αυτογνωσία
.
Όπως όλα, έτσι και η συμμετοχή σε ένα ομαδικό παιχνίδι μπορεί να μας μάθει πολλά για τον τρόπο που λειτουργούμε. Προβάλλουμε το ποιοι είμαστε και το τι νιώθουμε στους άλλους. Η συμπεριφορά μας μέσα στο παιχνίδι, δίνει πληροφορίες για το πώς λειτουργούμε και εκτός παιχνιδιού… Είμαι κυριαρχικός; Δειλιάζω να πω την γνώμη μου; Δεν παίρνω πρωτοβουλίες; Είμαι συνεργατικός; Είμαι υποστηρικτικός στα άλλα μέλη; Αγχώνομαι; Κατηγορώ εύκολα τους άλλους; Μήπως κάτι αντίστοιχο κάνω και στην ζωή; Στην ψυχοθεραπεία αντίστοιχα προβάλλω… Προβάλλω στους άλλους, προβάλω στον θεραπευτή, προβάλλω στην ομάδα. Μαθαίνω όμως να καταλαβαίνω τι προβάλω, που και γιατί. Νιώθω για παράδειγμα ότι ο διευθυντής μου με αδικεί και δεν με αναγνωρίζει. Αντί να ξοδεύομαι σε αυτό το συναίσθημα, αρχίζω να αναρωτιέμαι: Μήπως το θέμα της αδικίας έχει μια θέση στην ζωή μου, πέρα από το συγκεκριμένο συμβάν; Μπορεί να έχω νιώσει ότι έχω αδικηθεί από τον γονιό μου, για παράδειγμα; Ότι δεν με αναγνώρισε; Ότι δεν μου είπε μπράβο; Έτσι μαθαίνω να μπορώ πια να δω πέρα από το παλαιότερο οπτικό μου πεδίο. Τα ίδια σου τα μάτια, βλέπουν πια αλλιώς. Βλέπεις ποιος είσαι, ποιος δεν θέλεις να είσαι, τι δεν θέλεις, τι θέλεις να κάνεις και φτιάχνεις το δικό σου σχέδιο ζωής: Ονειρέψου τι θέλεις να γίνεις. Πάλεψε προς αυτήν την κατεύθυνση. Κοιτά προς τα εκεί που θέλεις να πας. Αγάπησε αυτό που είσαι, διεύρυνε τις δυνατότητές σου, εξέπληξε τον εαυτό σου, εμπιστεύσου τον, καλλιέργησε ότι θέλεις να θερίσεις, επέμεινε, άντεξε, κάνε την δική σου υπέρβαση. Απόλαυσε και ξάφνιασε τον εαυτό σου κάθε στιγμή. Εσένα έχεις, εν τέλει!
.
Η διαδρομή είναι συναρπαστική. Και το πιο συναρπαστικό από όλα είναι αυτό το ταξίδι της ζωής. Αυτό που σου φέρνει συνεχώς νέα στοιχεία, νέες προκλήσεις, νέες συνθήκες, νέους ρόλους. Θησαυρούς κρυμμένους. Εμπόδια που ξεπερνιούνται. Και που όταν κανείς αντέχει να βγει από την συμβατικότητα της επανάληψης, της προσποίησης, της αποδοχής της ανίας και της ρουτίνας, τότε ανοίγει… Και συναντά. Ανθρώπους, κομμάτια του εαυτού του που δεν τα γνώριζε, νέα και διαφορετικά πεδία. Εντός και εκτός…
Εσύ; Αντέχεις να αποδράσεις και να προχωρήσεις; Θέλεις να δραπετεύσεις από τα δεσμά της ρουτίνας; Θέλεις να σε γνωρίσεις αληθινά; Ή όπως λέγαμε παιδιά: Θέλεις να παίξουμε;
Ο χρόνος του παιχνιδιού, ο χρόνος της ζωής μας μετράει (ήδη)…από τώρα
.
Η Μαρία Μαραγκοπούλου είναι Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Θεραπεύτρια, Κλινική Εκφραστική Θεραπεύτρια, Επόπτρια Θεραπευτών μέσω Δραματοθεραπείας και Παιγνιοθεραπείας και Κοινωνική Λειτουργός. Είναι αριστούχος κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην Κοινωνική Ψυχιατρική – Παιδοψυχιατρική, της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Μ.Sc.). Έχει μεγάλη κλινική και εκπαιδευτική εμπειρία σε χώρους θεραπείας, πρόληψης και εκπαίδευσης τα τελευταία 13 χρόνια, δουλεύοντας με μεμονωμένα άτομα, ζευγάρια, οικογένειες, ομάδες, υλοποιώντας ομάδες θεραπείας, βιωματικά εργαστήρια, ομάδες έκφρασης και δημιουργίας κ.α. Πραγματοποιεί παρεμβάσεις με στόχο την αυτογνωσία, την ψυχοθεραπεία, την συμβουλευτική και υποστηρικτική σε γονείς, εκπαιδευτικούς, νέους, οικογένειες, ζευγάρια που επιθυμούν να κατανοήσουν και να βιώσουν μια ζωή σε αρμονία με τον εαυτό τους και τους άλλους. Έχει πραγματοποιήσει ομιλίες, εργαστήρια, έχει συμμετάσχει σε μεγάλο αριθμό συνεδρίων – σεμιναρίων και ημερίδων και έχει δημοσιεύσει άρθρα – ανακοινώσεις – εργασίες σε σχετικά περιοδικά και Επιστημονικά Συνέδρια, για θέματα προαγωγής της ψυχικής υγείας, πρόληψης και θεραπείας. Ασχολείται με την τέχνη, το θέατρο, το χορό και το παιχνίδι… Είναι ηθοποιός της ομάδας Θεραπευτικού Αυτοσχεδιαστικού Θεάτρου Playback Ψ. Τέλος πραγματοποιεί on-line συνεδρίες Συμβουλευτικής – Ψυχοθεραπείας μέσω της ιστοσελίδας της www.maragopoulou.gr
