Η Ομόνοια είναι ιδέα όσο και πραγματικότητα. Εχει τη δική της μυθολογία όσο και τη δική της σκληρή αλήθεια. Είναι λαϊκή και αστική, αποσυνάγωγη και νευραλγική, χώρος εμπορίου και αγοραίου έρωτα, σημείο συναίρεσης του καφέ σαντάν και του καφέ αμάν, κέντρο για όλη την Ελλάδα, ένας μικρόκοσμος για φαντάρους και εμπόρους των επαρχιών. Μια αστική «λίμνη» για ξενοδοχεία, λαχειοπώλες, καφεκοπτεία, πάγκους εφημερίδων.
Σήμερα εισέρχεται σε νέα φάση. Η επαναφορά του υδάτινου στοιχείου ανακαλεί ευθέως το σιντριβάνι της μοντέρνας μεταπολεμικής Αθήνας, ασχέτως αν οι όροι είναι διαφορετικοί, αν η πόλη έχει άλλον ορίζοντα, αν η πλατεία έχει αλλάξει ρυθμό. Εχουν, άλλωστε, περάσει πάνω από 60 χρόνια, όταν η Ομόνοια έγινε σύμβολο της νέας Αθήνας και το σιντριβάνι ταυτόσημο με την εκτίναξη της πρωτεύουσας σε μια άλλη εποχή.
Πρόκειται για ένα, από τα μεγαλύτερα σε όγκο νερού σε ολόκληρη την Ευρώπη – με διάμετρο 30 μέτρων που ο κεντρικός του πίδακας τινάζει το νερό σε ύψος ως και 20 μέτρα ενώ συνολικά διαθέτει 188 δέσμες νερού και 177 υποβρύχιους προβολείς που δημιουργούν μια πανδαισία φωτός και χρωμάτων. Σιντριβάνια τόσο μεγάλου μεγέθους μειώνουν την θερμοκρασία σε σημαντική ακτίνα ενώ η συνεχής ανακυκλοφορία του αφρισμένου νερού απορροφά τους ρύπους από την ατμόσφαιρα. Επίσης λειτουργεί με εξαιρετικά μικρότερη ποσότητα νερού σε σχέση με τις συμβατικές κατασκευές μειώνοντας ακόμα περισσότερο το περιβαλλοντικό του αποτύπωμα σε συνδυασμό και με την εξαιρετικά μικρή κατανάλωση ρεύματος με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας.
Γύρω από το σιντριβάνι φυτεύτηκε γκαζόν και ολόκληρη η υπόλοιπη πλατεία, συνολικού εμβαδού 4,5 στρεμμάτων, καλύφθηκε με φιλικά στο περιβάλλον υλικά που ιδιαίτερα στην διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών χαμηλώνουν την θερμοκρασία.
Σε λειτουργία μπαίνει επίσης ξανά, μετά από πολλά χρόνια και το σπουδαίο υδροκινητικής λειτουργίας γλυπτό του Γιώργου Ζογγολόπουλου.
*Ευχαριστούμε την @dronephotographygr για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας.
