Αποτελούσε παράδοση για πάνω από 35 χρόνια: η κινηματογραφική αίθουσα του Αθήναιον στην Βασιλίσσης Σοφίας 124 και Λεωφ. Αλεξάνδρας στην Αθήνα δεν περιοριζόταν στις έτοιμες αφίσες των κινηματογραφικών εταιριών διανομής για τις ταινίες που έπαιζε, αλλά στις μαρκίζες του, τοποθετούσε ξεχωριστές, χειροποίητες ζωγραφιστές αφίσες μεγάλων διαστάσεων που φιλοτεχνούσε ο Βασίλης Δημητρίου.
«Εκείνους που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά. Αυτούς που δεν αγαπώ, δεν τους ζωγραφίζω καλά» έλεγε ο ίδιος. «Έχω ζωγραφίσει τον Κλιντ Ίστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιντ Ίστγουντ», έλεγε.
Ο αυτοδίδακτος ζωγράφος (ξεκίνησε από μικρό παιδί στο σχολείο να ζωγραφίζει, κάτι που οι δάσκαλοί του στήριξαν, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε «για να μην πεθάνει στην ψάθα») ξεκίνησε την κινηματογραφική του ειδικότητα στα πόστερ, στα 14 του μόλις χρόνια, για τον κινηματογράφο Αττικόν στην Κυψέλη. Ως βοηθός τότε του ζωγράφου Κώστα Γρηγοριάδη ενώ μετέπειτα, δούλεψε δίπλα στον επιγραφοποιό Βικέντιο Μπέκνερ, όπως γράφει το flix.gr με αφορμή τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου του στα 85 του χρόνια.
«Σήμερα, είναι ο τελευταίος ζωντανός ζωγράφος billboard στην Ελλάδα, και ένας από τους λίγους στην Ευρώπη, η τέχνη του είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Όταν οι βουβές ταινίες ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1920, τα στούντιο του Χόλιγουντ χρησιμοποίησαν γραφίστες για να μεταδώσουν την αίγλη και τον ενθουσιασμό των νέων κυκλοφοριών και χειροποίητες πινακίδες έρχονταν για να κοσμούν θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητόδρομων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων όπως ο Βασίλης Δημητρίου διατηρεί την παράδοση» είχαν γράψει σε εγκωμιαστικό άρθρο τους οι New York Times το 2014 ενώ το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων έγραφε σε αφιέρωμα του: «Ο Δημητρίου επιζήσας της γερμανικής Κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση, για όσο αντέξει. Κι αυτό διότι για εκείνον, είναι τέχνη ότι βγαίνει από την καρδιά. Για περισσότερα από 65 χρόνια, ο μικροσκοπικός με τον μπερέ, καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει όλα τα μεγάλα ονόματα».
Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ με τη Λένα Όλιν της ταινίας «Αβάνα» του Σίντνει Πόλακ όταν η ταινία έκανε την πρεμιέρα της με καθυστέρηση στην Αθήνα στα μέσα Απριλίου του 1991, με την τεράστια ζωγραφιστή αφίσα να κλέβει τότε τις εντυπώσεις και να προσελκύει σινεφίλ στο Αθήναιον.
Τη χρυσή δεκαετία του 60, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ζούσε ένδοξες μέρες, ο εκλιπών μαζί με τους δύο βοηθούς του και τη γυναίκα του (που πάντα βρισκόταν στο πλευρό του) μπορεί και να στόλιζε με τα έργα του 12 κινηματογράφους την ίδια εβδομάδα, αναφέρει το flix.gr.
Οι νεότεροι πάντως τον γνώρισαν στο μεγαλοπρεπές «Αθήναιον» όπου οι χειροποίητες, «ολοζώντανες» αφίσες του ήταν το χάζι στα φανάρια της Κηφισίας και Αλεξάνδρας και κρατούσαν πεισματικά ζωντανή μία η τέχνη που ήταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Τα τελευταία χρόνια ο Βασίλης Δημητρίου είχε σταματήσει να ασκεί την τέχνη του, χτυπημένος από τη νόσο του Πάρκινσον. Από τις πιο τελευταίες δουλειές του ήταν για την ταινία φαντασίας “Οζ: Μέγας και Παντοδύναμος” του Σαμ Ράιμι με τον Τζέιμς Φράνκο το 2013 για την Οσκαρική ταινία του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ, «Οδηγός διαπλοκής» το 2014.
Ο Βασίλης Δημητρίου όπως προείπαμε, είχε τύχει ευρείας και εκτός της Ελλάδος, αναγνώρισης και έγραφαν για τη θυαμαστή του τέχνη και δεξιότητα και στο Παρίσι. «Ήρθαν τηλεοπτικά συνεργεία από το εξωτερικό να μου πάρουν συνέντευξη. ”Στην Ευρώπη είστε μόνο εσείς, δεν υπάρχει άλλος”, μου είπαν…», είχε πει ο ίδιος.
