Στο ντοκιμαντέρ του 2011 «ο Τζίρο ονειρεύεται σούσι» ο Daisuke Nakazawa είναι ένας μαθητευόμενος σεφ που ξεσπά σε κλάματα όταν καταφέρνει μετά από μήνες προσπάθειας να πετύχει το σωστό αποτέλεσμα στην κατασκευή ενός τέλειου roll. Καθόλου υπερβολικό, αφού στην Ιαπωνία, για να γίνεις ταϊσό – sushi master δηλαδή – και να αποκτήσεις την απαραίτητη δεξιοτεχνία που απαιτείται για να τεμαχίζεις ένα ψάρι, πρέπει πρώτα να περάσεις κοντά μια δεκαετία ψιλοκόβοντας… λαχανικά.
Σύμφωνα με την ιαπωνική κουλτούρα, αν ο πελάτης δε μπορεί να φάει ένα κομμάτι σούσι με μία μπουκιά, το λάθος είναι του σεφ που δεν κατάφερε να προσαρμόσει το μέγεθος στο στόμα του πελάτη. Όμως, υπάρχουν και όρια. Ο σεφ δεν πρέπει να κάνει ποτέ το σούσι τόσο μεγάλο ή τόσο μικρό που να διαταράξει την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ του ψαριού και του ρυζιού.
Και μετά είναι τα υλικά αυτά καθεαυτά: η ποιότητα οφείλει να είναι αδιαμφισβήτητη, και σ’αυτήν δεν πρέπει ποτέ να γίνονται… εκπτώσεις. Όταν όλες οι μεταβλητές βρίσκονται σε σύμπνοια – όπως αυτή της εμφάνισης, της ισορροπίας, της κοπής, της φρεσκάδας, το sushi βιώνει την ιδανική εκδοχή του. Αυτή την κομψότητα και την ομορφιά της ιαπωνικής παράδοσης, θα την βρεις στη λίστα που ετοιμάσαμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Sushi.
