Το Χαλάνδρι είναι ο μεγαλύτερος δήμος των βορείων προαστίων και εκτείνεται από το Μαρούσι μέχρι τα Βριλήσσια, το Ψυχικό, την Φιλοθέη, την Αγία Παρασκευή, και το Δήμο Παπάγου-Χολαργού. Όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο μπορείς να δεις ακόμα παλιές μονοκατοικίες, κεραμοσκεπές, αυλές και περίτεχνα κιγκλιδώματα, απομεινάρια απ’όταν το Χαλάνδρι φιλοξενούσε τις εξοχικές κατοικίες των Αθηναίων, που ανέβαιναν βόρεια για τον καθαρό αέρα και τη ρεματιά, ένα από τα πιο όμορφα σημεία φυσικού κάλλους στο πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας. Πρόκειται για τα απομεινάρια ενός ρέματος που αγκάλιαζε τον Βριλησσό ποταμό, δηλαδή έναν χείμαρρο που ξεκινάει από τη Νέα Πεντέλη και σβήνει κάπου στα Τουρκοβούνια.
Η ονοματολογική έρευνα στον χώρο τής γλωσσολογίας έχει οδηγήσει στην αναγωγή τού τοπωνυμίου σε τύπο *χαλάδρι < χαράδρι, που είναι υποκοριστικό τής λέξης χαράδρα και οφείλεται στην αρχική μορφή τού εδάφους στην περιοχή. Στην αρχαιότητα το Χαλάνδρι αποτελούσε τον Αρχαίο Αθηναϊκό Δήμο Φλύας που τοποθετείτο στη μεσόγαια χώρα, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του Κλεισθένους. Ο Ησύχιος αναφέρεται στην ονομασία «Φλύα» που προέρχεται από το ρήμα “φλει” και το οποίο σημαίνει «ευκαρπεί», καθώς η γη των Χαλανδραίων είναι πλούσια σε βλάστηση.
Η αθρόα αύξηση του πληθυσμού, που αναζητούσε την αποκέντρωση, έφερε αντιπαροχές και πολυκατοικίες, οι χωματόδρομοι ασφαλτοστρώθηκαν και η περιοχή έγινε κάτι σαν μέκκα του εμπορίου για τους «βόρειους», με πλήθος μαγαζιών τόσο ένδυσης και υπόδησης, όσο και εστιάσης και διασκέδασης. Το Χαλάνδρι όμως, σε πείσμα αυτής της αστικοποίησης (πλέον μετράει άνω των 75.000 κατοίκων), συνεχίζει να διατηρεί τη γοητεία και την αύρα ενός εύρωστου προαστίου. Μοιάζει μ’ ένα τεράστιο ψηφιδωτό. Σε λίγα μόλις τετραγωνικά μπορεί να βρει κανείς πολλούς και άκρως ενδιαφέροντες χώρους για καφέ, ποτό και φαγητό, όλοι με τη δική τους πολύ ιδιαίτερη αισθητική και φιλοσοφία. Οι πεζόδρομοι του είναι οι απόλυτες περατζάδες, οι στοές του κρύβουν μαγαζιά-θησαυρούς.
